Dag vol ontmoetingen

Over vandaag volgt vandaag of morgen ook een andere blog. Toch vergast ik jullie maar even op wat ervaringen van vandaag. Voeg hier en daar wat foto's toe. Want het was tot nu al een heel waardevolle dag.

Ik sla de rumoerige nacht hier in de straat maar even over en ook de wat korte nacht. Wel prima geslapen, overigens.

Redelijk vroeg, rond 8.15u. plaatselijke tijd, vertrokken we in drie groepen om elkaar te ontmoeten bij Path Cohaniem, het priesterpad. Een pad naar de top van de Olijfberg, waarop je 'rein kunt blijven'. Speciaal gecreëerd voor priesters, omdat er op heel veel plaatsen op de Olijfberg graven zijn, waar priesters niet mee in aanraking mogen komen, willen ze hun dienst voor God kunnen doen.

Gegidst door de Israëlwerker van het CIS, ds. Aart Brons, zochten we een wat schaduwrijke plek met een goed uitzicht op Jeruzalem en deelde ieder in een enkele zin wat zijn of haar gedachten en gevoelens waren bij het zien van deze stad. Er waren veel dubbele gedachten: van uiterlijke rust tot ‘wat gaat er voor spanning schuil in deze stad’ en van ‘Jeruzalem, zo wél gebouwd’ tot ‘Jeruzalem, verdeelde stad’. Maar ook van de spiritualiteit die als het ware op je valt in deze stad, tot de pijn dat je vanaf de Olijfberg het zicht hebt op de Al-Aqsa Moskee en vele Joden in deze stad leven terwijl ze voorbijgaan aan Israëls gekomen Messias Jezus van Nazareth.

Jezus huilde toen Hij naar Jeruzalem keek. Ter gedachte daaraan is er nu de kapel ‘Dominus Flevit’, de Heer weende. Zoals eens de profeet Jeremia Gods verdriet lijfelijk meedroeg, zo nog veel meer Jezus. En zo zijn dienaren van de Heer ook vandaag in de richting van de kerk en van Israël altijd mensen die wat mee-lijden met Gods verdriet over zijn volk, zijn mensen.

Ik deel graag wat gedachten van Aart Brons. Hij vroeg ons: ‘Nu zijn jullie hier, so what?’. Er komt hier veel samen: verleden, heden, toekomst. Hier liggen het heilige en het gewone tegen elkaar aan en door elkaar heen. God zocht juist hier zijn wereld op. Dát is heiligheid. Maar tegelijk: wat móet er nog veel heilig worden. Dat geeft een spanning. Wat zegt dit over God? Dít zou het moeten zijn… maar dit is het toch nog niet…
Je kunt kiezen voor een vlucht naar voren: het zal wat worden, Gods plan wordt voltooid. En dat mogen we ook blijven bedenken. Maar… het is goed om te realiseren hoe God ‘begon’. Jeruzalem begon als een kleine stad: de ‘Stad van David’ was maar klein, een paar voetbalvelden groot, en lag vanaf de Olijfberg gezien links van de stadsmuur. Het begon bescheiden, niet bij de hoogste berg. En toch koos de Heer zich in Jeruzalem op een heel bijzondere manier ‘vaste voet’.

We ontmoetten even later in de Erlöserkirche de familie Anthonissen. Ilja en Marleen werken daar namens de Protestantse Kerk in Nederland en zijn uitgezonden voor Kerk in Actie. We spraken erover wat het voor hen betekent dat zij juist in Israël hun werk mogen doen.

Niet ver vandaar (maar in Jeruzalem is niets echt ver weg) bezochten we kort de Church of the Holy Sepulchre (heilige grafkerk) en de Syrische Orthodoxe kerk. Daar was de monnik Mushe Cicek, die een aantal jaren in Nederland heeft gewoond en ons in het Nederlands toesprak. Het kerkgebouw was, zo vertelt de geschiedenis, eerder het huis van Johannes Marcus. En ook het huis waar de Opperzaal was (waar, zo vatte Mushe zijn traditie samen, het avondmaal werd ingesteld, de voetwassing plaatsvond en ook de Heilige Geest werd uitgestort op de gelovigen). Opmerkelijk is dat deze opperzaal zich intussen ‘beneden’ bevindt. Elke keer dat Jeruzalem de afgelopen eeuwen weer werd opgebouwd, kwam de stad iets hoger te liggen. Met als gevolg dat de Opperzaal nu een Benedenzaal is geworden…

Een laatste ontmoeting was met David Pileggi, de Anglicaanse voorganger van Christ Church, waar we zondagmorgen ook de dienst mee hopen te maken.

Nu staan we op het punt om gast te zijn bij verschillende Joodse gezinnen om met hen Sjabbat te vieren. Ik voel me vereerd en zie ernaar uit.

Zo maar even voor nu. Ik voegde een aantal foto’s van vandaag toe aan dit blog. Wellicht dat ik vanavond het programma nog aan het blog toevoeg.

Oh ja, en de verdwenen koffer bleek op het vliegveld in Instanbul, waar we gisteren overstapten, achtergebleven te zijn. Hopelijk wordt hij morgen bij ons hotel bezorgd.

Sjabbat sjaloom!